Bir varlık, iki gölge gibi yansıyan, uyum içinde akan iki beden, tek bir ruh… Bir taraftan  kuş gibi özgür, diğer taraftan toprağa kök salmış ulu bir ağaç. Dört mevsim yemyeşil… Kendi içlerindeki sessiz ahengin izini, kıvrılan dalların arasında süren. Gökyüzüne kadar derin, toprağın derinliklerine kadar sağlam. Kendi varlıklarının, sonsuz döngüsünde ne çelişki ne de zıtlık. Sadece,  kendisinin kendisiyle bulduğu uyumun melodisi, iç sesine karışan mitlerin yankısı. Bir olmak ama bin parçaya bölünmüş gibi hissetmek… O parçaları bir araya getiren gizemli bir ahenk, kendini yeniden bulmanın ve yine kendinde kaybolmanın kutsal bir dansı.

Aşk, Hakk’ın nefesidir; sevgilide kendini bulup, kendinde Hakk’ı görmektir. Her ayrılık, kendisine bir adım daha yaklaştırır. Varlık yok olur, yalnızca aşkın sonsuz ışığı kalır; O ışıkta yanıp, yeniden doğmak için. 

Ve yoruldu insan… Hayatın mücadelesi, sürekli değişen roller, kimlik arayışının dinmez uğultusu. Oysa ki gidilecek daha çok yol vardı. Ama ruh, belirsizlikten örülmüş bir ağ içinde debelenmekten yorgundu. Şimdi kendi ormanına çekilip, bir yaprak gölgesi altında durma vakti gelmişti. Geçmişin gölgesinden sıyrılıp yeni bir benlik inşa etmek, bulmak, dünyadan uzaklaşarak kendi içindeki evreni keşfetmek için bir koza ördü kendine. Her özgürleşme değişimle gelen bir yaratımın öyküsüdür. Kelebeğin kanatlarını ilk çırpışında hissedilen rüzgar gibidir, kendi içindeki potansiyelin serbest kalması. Tılsımlı bir kader anı. Yeni dünyanın ağrısına kulak vermek için eski benliğin kırılgan kabuğu kırılır, kendini tekrar tanımlayan özgürlüğe kanat çırpar insan. Artık hayatın ona sunduklarına daha hazır ve daha bir özgür…

İnsan doğar… Doğum, insana bahşedilmiş bir armağan mıdır, yoksa kendi kendini sürekli var etmenin bir mücadelesi mi?  İnsan doğar, her adımda her deneyimde yeniden doğar. Kendinden doğurur, varlığı her seferinde yeniden şekil alır. Hayat bir  su gibi akar, gider. Doğumdan ölüme her evre bir öğretidir. Hayranlıkla başlar, çatışmayla sınanır, aşkı bulur, yuvayı kurar, sevgiyle yaşatır ama her adımda biraz daha büyür biraz daha olgunlaşır. Geride bırakılan masumiyet onu bilgeleştirir, ruh derinleşir özüne doğru ağırlaşır. Zaman onu sessizleştirir. Çünkü bilgelik, zamanın içinde süzülen bir armağandır.  

İnsan doğduğu an ölmeye başlar. Yeniden doğmak için ölmek zorundadır çünkü. Ölüm, bir  yok oluş değil,  gerçek bir uyanış, hakikatin  en saf hali. Ermek son değil başlangıçtır. Kamil insan ölümü bir aydınlık kapı olarak görür. Çünkü bu kapı varlığının özüne dönüş, bilgeliğin ve hakikatin nihai buluşmasıdır. Ölüm ışıkla buluşmaktır. Ermek, insanın kendi özüne ulaşma yolculuğunun en saf halidir; ölmeden önce ölmektir, yeniden doğmak için. Ve insan bu döngüde yeniden doğar kendi sonsuzluğuna uyanarak…